Door Abdelhaq Jermoumi

(wethouder Kansengelijkheid, Jeugd en Onderwijs)

Speeltuin Noorderkwartier, daar heb ik heel wat uurtjes doorgebracht…

In de jaren 80, mijn jeugdjaren, was ik zoals veel andere kinderen uit Noord meestal in deze speeltuin te vinden. Eind jaren 70 ben ik als kleuter van Marokko naar Nederland verhuisd. Samen met mijn ouders, broertje Jamal en zus Rachida gingen we wonen in de Charlotte de Bourbonhof. Een flatwoning aan de Willem de Zwijgerlaan.
Na aankomst in Leiden wisten wij als kleuters eigenlijk niet veel van de stad en wat er te beleven viel. De kleuterschool was onze eerste onderwijsplek. De Rondedans aan de Julianastraat was mijn kleuterschool. Aan de hand van juf Anneke, Paulien en anderen kreeg ik spelenderwijs les. Wat ik mij van die periode kan herinneren, waren de vele uren spelen met karretjes, zandbakken en knutselwerkjes in de klas. Ik moet zeggen dat ik met veel plezier op die tijd terugkijk.

Na schooltijd gingen we lopend van de Julianastraat via de Julianakade naar ons huis. Voor mijn gevoel was dit een route waar ik samen met mijn beste vrienden en klasgenootjes uit de Hoven niet stil kon blijven. Tikkertje spelen, stoere verhalen vertellen, maar vooral plezier maken met elkaar.

Na  snel iets te hebben gegeten wat er die middag beschikbaar was, mochten we vaak terug naar de speeltuin om te spelen. Ik kan mij niet herinneren dat we toegangsgeld hebben betaald. En als dat er al was, dan lieten ze ons waarschijnlijk gratis binnen. Ik koester mooie herinneringen aan Speeltuin Noorderkwartier, mijn speeltuin. De karakteristieke poort, voordeuren onder die poort. Bij de ingang kon je rechtsaf naar de grote schommels, in de hoek de hoge glijbaan, wippen, hobbelpaarden, en wat er allemaal wel niet was. Allemaal tof, allemaal stoer.

Als we moe waren, gingen we naar het hokje waar iemand zat die toezicht hield. De paar centen die we meekregen, besteedden we aan snoepjes en ijsjes. Wat een feest. Ik zeg  al met al  dat de tijd in de speeltuin een mooie tijd was. Ik heb er voor mijn gevoel nooit ruzie gehad en kinderen speelden door elkaar. Nu kan dit beeld een geromantiseerd beeld van mij zijn, maar sta mij toe die herinnering vast te houden. Vlakbij de speeltuin was er een Onderwijswinkel waar kinderen bijles konden krijgen. Bijles kwam ik niet voor, maar wel om door het raam naar de stellingkast te kijken met speelgoed. Wat een wens hadden ik en mijn vriendjes om daar eens te mogen winkelen. Geld hadden we niet en eerlijk gezegd durfde ik eigenlijk nooit aan mijn ouders te vragen om eens mee te komen naar die mooie Onderwijswinkel.

Omdat wij niet op vakantie konden (buiten het familiebezoek in de zomer), was het geweldig dat er vakantiekampen georganiseerd werden door de speeltuin (samen met de Onderwijswinkel?). Voor enkele guldens hadden we een weekend lol op een camping in Nederland. Samen spelen, slapen en rennen in het bos. Wat waren dat leuke uitstapjes. Opstappen was voor de speeltuin en na terugkomst kan ik mij herinneren dat ik het zo jammer vond dat het afgelopen was, dat ik thuis niet veel vertelde over hoe leuk het was. Misschien ook wel omdat mijn ouders helaas niet de mogelijkheid hadden ook die campings te bezoeken. Wat had ik ze dat gegund.
Aan het einde van een weer een dag in de speeltuin en het bezoek aan de Onderwijswinkel liepen we weer via de Julianakade naar de Hoven. Dat was ons stekkie. Geen Playstation, Atari of videogames. Eten, tv en naar bed: uitkijkend naar weer een mooie dag op de kleuterschool en in de speeltuin.

Volgens mij waren we gelukkig en blij.
Abdelhaq Jermoumi (wethouder Kansengelijkheid, Jeugd en Onderwijs)